Եթե ես ասեմ. «ես ներում եմ շնորհում ԱՄՆ-ում մահվան դատապարտված եսիմ ում, քանի որ Քրիստոս ասելա, որ պիտի ներել», դրան ո՞նց կարձագանքեն մարդիկ։ Բա չե՞ն ծիծաղի վրես։ Կծիծաղեն, տո բա աչքս էլ չեն հանի՞։ Որովհետև իմ ներում շնորհելուց էդ մահապարտը ոչ էլեկտրական աթոռից կփրկվի, ոչ էլ նույնիսկ, եթե իրա խիղճը տանջում էր իրա կատարած հանցանքից, էդ խիղճը կհանգստանա։ Նույն հաջողությամբ ես կարող էի ասենք Մեծ Բրիտանիայի անունից Ղազախստանին պատերազմ հայտարարել։

Առակս ի՞նչ կուսուցանե. ներելու համար, պիտի ներում շնորհելու իշխանություն և ուժ ունենալ։ Եթե քո թշնամու կյանքը կամ ապագան քո ձեռքում չի, ապա քո «քրիստոնեաբար» ներելը միայն ծիծաղ է առաջացնում և ուրիշ ոչինչ։ Քրիստոս կարող էր ներել, որովհետև ուժեղ էր ու ուներ ներում շնորհելու իշխանություն։ Այնպես որ, եթե ուզում ես թշնամուդ հետ քրիստոնեաբար վարվել, բարի եղիր նախ այնքան ուժեղ եղիր, որ ձեռք բերես իրեն ներելու իշխանություն, որովհետև քո ներել-չներելը միայն այնպիսի դեպքերում արժեք ունի, երբ օրինակ` թշնամիդ ծնկաչոք քեզնից կյանք է աղերսում։

Հ.Գ.
Չեմ սիրում Նժդեհից մեջբերումներ անել, որովհետև հիմա ամեն տեղից վեր կացողը ու նույնիսկ տեղից վեր կենալ չիմացողը դա է անում, բայց այս մի մեջբերումն անպայման անեմ։

Մի օր հայությունը պետք է ների թուրքերին, բայց ոչ թե նրանց առջև ծնկի իջած, այլ նրանց ծնկի իջեցրած։

Ի տարբերություն Քրիստոնեությունը մանկական Աստվածաշնչով ճանաչող ժամանակակից «մարդասերների» և «ինտելեկտուալների», Նժդեհը շատ լավ հասկանում էր և այն, թե ինչ է Քրիստոնեությունը, և այն, թե ինչ է նշանակում ներել։

Պիտակներ. Գարեգին Նժդեհ, Հայաստան, քրիստոնեություն

Սրա հետքերով մի քիչ փորփրեցի ԱԺ կայքը (ի դեպ, ասեմ, որ կաքյը դարձել է շատ հաջող և հարմար ” ամեն ինչ կա և ինչ ուզես կարող ես գտնել): Այստեղ հակիրճ թե ինչի մասին էր խոսքը:

Բայց դա մի կողմ: Ինձ հետաքրքրեց, թե ինչ եզրակացություններ կան: Եվ ահա կարդում եմ “ՀՀ Ազգային ժողովի աշխատակազմի օրենսդրության վերլուծության վարչություն” եզրակացությունը: Դե բնականաբար կրոնի ազատություն, եկեղեցին պետությունից անջատ բլա, բլա, բլա ” մանրամասները` այստեղ 3.2.2 կետում: Եվ ահա այնտեղ հանդիպում եմ մի այսպիսի հիասքանչ տեքստի.

Խորհուրդ է տրվում հրաժարվել օրենքում Աստվածաբանական գաղափարներ ներմուծելուց: Այդ դրույթի` օրենքի կարգավորման առարկա լինելը վիճելի է: Անգամ եթե այն լիներ ընդունելի, ապա, մեր կարծիքով, պետք է սրբագրվի: Աստվածաբանական տարբեր կոնցեպցիաները չքննարկելով միայն նշենք, որ Հիսուս Քրիստոսն, օրինակ, հայտնի է ոչ թե որպես Աստված, այլ որպես Աստծո որդի:

Տեսնես այս տողերի գրողը ուղղակի տխմար է, թե՞ տխմար Եհովայի վկա:

Ինչ վերաբերում է օրենքի նախագծին: Այն, ըստ էության ուղղակի զրկելու է Եհովայի վկաներին ու ամեն տեսակ այլ աղանդներին քրիստոնեական կոչվելու իրավունքից, ինչն, իհարկե, տրամաբանական կլիներ. այն ինչ քրիստոնեական չի, չպետք է կոչվի քրիստոնեական: Բայց մյուս կողմից էլ, իմ կարծիքով, համարել սա Եհովայի վկաների հետ պայքար … դա մի քիչ ծիծաղելի է հնչում: Է պաշտոնապես կկոչվեն “ես շատ գիտեմ ինչ ջայնամի գյոռ”, բայց հանգիստ կշարունակեն իրենց քարոզներում և հոգեորսության ընթացքում ներկայանալ որպես քրիստոնյական: Այսինքն`պրակտիկ ոչ մի բանի այդ փոփոխությունները չեն բերի (ու չնայած դրա, մեկա տորպեդահարվում են):

Պիտակներ. աղանդներ, Հայաստան, քրիստոնեություն

Կինս նոր լավ հարց տվեց. “Մահմեդականների ժողովուրդների մոտ նեոհեթանոսություն կա՞”: Որևէ մեկը նման բանի հանդիպե՞լ է:

Պիտակներ. իսլամ, նեոհեթանոսություն, քրիստոնեություն