Անտիսեմիտներին չեմ սիրում։ Չեմ սիրում ոչ թե էն բանի համար, որ հրեաներին եմ սիրում, տո հրեաների տիրու մերն էլ, մյուս ազգերի տիրու մերն էլ, չէ։ Չեմ սիրում, որովհետև էտ մարդիկ իրականում հրեային ընկալում են որպես իրանցից բարձր մեկին, որին իրանք երբեք չեն կարողանա հասնել։ Ու իրանք դրա համար են ատում։ Ատում են ու նաև վախենում. ատում են հրեայի բարձր էղնելը ու վախենում էտ բարձրությունից։ Հրեային որպես հավասար նայողը ատելու որևէ պատճառ ուղղակի չունի, իսկ հրեային վերևից նայողը շատ-շատ զզվի, բայց չի ատի։ Ասենք հա, գիտեմ, որ լիքը դեպքերում ատելության ուրիշ պատճառներ կարան էղնեն, խոսքի երևի լիքը արաբներ հրեաներին ատում են նենց, ոնց որ ասենք մենք ենք ատում թուրքերին, այսինքն` ուղղակի որպես թշնամի, բայց դե ես հիմա էթնոհոգեբանական վերլուծություն չեմ գրում, որ տենց խորանամ։
Ի դեպ, նույն պատճառով են մեզ ատում ադրբեջանցիներն ու վրացիները, որովհետև մեզ ընկալում են որպես իրենցից բարձր էակներ, չուտ լի նե կիսաաստվածներ ու ատում են էտ բարձրությունը։ Ու բոլորովին պատահական չի, որ ադրբեջանցիների ու վրացիների հայատյացությունը իր շատ-շատ դրսևորումներով էտքան նմանա «դասական» անտիսեմիտիզմին։
