Հաշվի առնելով, թե ովքեր են բրազիլացիները, ում հետ էին հանդիպում ու ինչ են իրենցից սպասում, հերթական լյոքշ խաղն էր: Մի ամբողջ խաղակես չկարողանալ գոլ խփել Կորեայի որբերին, դա բրազիլացիների համար ուղղակի ամոթա тоже мне աշխարհի հնգակի չեմպիոններ: Հետո, երբ երկրորդ խաղակեսում իրեն զգացնել տվեց այն փաստը, որ կորեացիք հաց ուտում են երկու շաբաթը մեկ անգամ, բրազիլացիները սկսեցին էդ խեղճ կորեացիներին չլել: Ու դա արդեն ոչ միայն ամոթ էր, այլ նաև խիստ անմարդկային. տղա՞ էիք, առաջին խաղակեսում գոլ խփեիք, երբ որ կորեացիները դեռ վազել կարողանում էին: Կորեացիների երկրորդ շնչառությունը սկսեց բացվել երկրորդ գոլից հետո, երբ նրանց աչքերի առաջ սկսեց հստակ գծագրվել սեփական գնդակահարության տեսարանը և արդյունքում հաշիվը դարձավ 2:1: Եթե մի 4-5 րոպե ավել տևեր խաղը, միգուցե և կորեացիները մի հրաշքով հաջողացնեին հաշիվը հավասարացնել: Հա բա ո՞նց, ինքնապահպանամն բնազդը ի՜նչ հրաշքներ ասես չի անում: Հա, մեկ էլ, եթե ինչ-որ մեկը կորեացիներին խաղից առաջ ասեր, որ ֆուտբոլում սահանկում կա, հաշիվը կարող էր այսդպես էլ 0:0 վերջանալ:
