“Գիտնականնե՞ր, թե՞ դեմագոգներ”:

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞

Համար 1:

Աբսուրդ մեկ անգործությամբ: Անգործության վայրը` Վանաձոր: Անգործության ժամանակը` սրանից տենց մի 2 տարի առաջ: Գործող և չգործող անձիք` մայրս ու ազգականներիցս մեկը:

Մայրս.
– Գործ չե՞ս ճարել:
– Չէ, այ ցավդ տանեմ, ու՞րա ստեղ գործ: Էս տարի հլը գնամ Ռուսաստան, տենամ ի՞նչ եմ անում:
– Լսի, ստե պոլիտեխնիկի մոտ շինարարությունա, ամիսը տենց մինչև 40–50 փող են տալիս ու մարդ են ուզում, ձեր տներից էլ 20–30 րոպեի ոտի ճամփայա, մի հատ գնա:
– Ի՞, այ ցավդ տանեմ, խի էտ ի՞նչ փողա որ, որ ես դրա հմա գնամ ստեից պոլիտեխնիկ հասնեմ:

Ոչ, ոչ, ազգականս ոչ ֆիզիկամաթեմատիկական գիտությունների թեկնածու էր, ոչ էլ բիոինֆորմատիկայի մասնագետ: Միջնակարգ կրթությամբ, երբեք բանվորից բացի ուրիշ բան չաշխատած մարդ էր:

Զանավես:

_______________________________________________________________________________

Համար 2:

Աբսուրդ մեկ անգործությամբ: Անգործության վայրը` Լոռու գյուղերից մեկը: Անգործության ժամանակը` սրանից տենց մի 2 տարի առաջ: Գործող և չգործող անձիք`մի հատ կին, մի հատ խեղճ ու կրակ ամուսին, լրագրողներ, երեխաներ:

Կինը տեսախցիկին ուշադիր նայող երեխաների, մեջքը կորացրած ամուսնու, չորացած, ճաք տված հողի և բառացիորեն տան կողքով անցնող առվակի ֆոնին.
– Ստեղ տուն-մուն ծախեցինք, գնացինք Ռուսաստան, էն էլ ընտեղից քշեցին, հիմա հետ ենք եկել, ոչ ապրելու տեղ ունեինք, ոչ աշխատանք, լավա գոնե բարեկամներիցս մեկը գյուղի ծայրին էս ազատ տունը մեզ տվեց: Բայց ոչ մի ապրուստ չունենք, ոչ կարող ենք այստեղ ապրել, ոչ էլ Ռուսաստան գնալ, գոնե մի հարուստ մարդ լինի, մեզ օգնի:

Զանավես:

_______________________________________________________________________________

Համար 3:

Աբսուրդ մեկ անգործությամբ: Անգործության վայրը` Սյունիքի կամ Վայոց Ձորի մարզի գյուղերից մեկը: Անգործության ժամանակը` “դե Սպիտակի երկրաշարժից առաջ հլա շատ տարի առաջ մի հատ երկրաշարժ էլ մեր մոտ էր էղել”–ից մինչև տենց մեր օրերը (տենց մի 30–40 տարի): Գործող և չգործող անձիք` ընտանիքի արդեն ծերացող հայր, մի քանի արդեն հասուն և նույնիսկ ամուսնացած որդիներ, ընտանիքի այլ անդամներ, լրագրողներ:

Ընտանիքի հայրը պատմում է.
– Դե երկրաշարժը, որ եղավ, դե Սպիտակի երկրաշարժից առաջ հլա շատ տարի առաջ մի հատ երկրաշարժ էլ մեր մոտ էր էղել, 19** թվին, էս մեր տունը լավ վնասվեց: Ուժեղ չէր, գյուղում տենց մի էրկու–իրեք տուն վնասվեց, մեկը մերը,– ցույց է տալիս խախուտ, հսկայական ճաքերով տունը: Էկան, տեսան, խոստացան, որ կօգնեն վերանորոգել կամ նոր տուն կտան ու տենց էլ հա ձգձգեցին, ձգձգեցին, քանի տարի, մինչև որ սովետը քանդվեց, էս մեր երկիրն էլ մեր մասին հեչ չի մտածում, ոչ հիշում են, ոչ մի բան խոստանում են, մեզ վաբշե մոռացել են, հիմա էս տան մեջ, ոչ երեխա ունենալա էղնում, ձմեռները ճաքերից, ինչքան ուզումա բան խցկենք, քամի, ցուրտ:

Զանավես:
_______________________________________________________________________________

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, Հայաստան

Այսօր մի պատմություն հիշեցի: Ուրեմն ժուկով-ժամանակով մեր ընկերությունն իր ստեղծած ծրագիրը վաճառում էր ում հաջողացնում էր ու մասնավորապես հաջողացրել էր հարավ-կորեական “Սամսունգին”: Գլուխներս գովելով ասեմ, որ “Սամսունգին” (և ոչ միայն “Սամսունգին”) մեր այդ ծրագիրը շատ էլ դուր էր գալիս, քանի որ իսկապես կարգին բան էր (հողը վրեն թեթև լինի): “Սամսունգը” գնել էր ինչ-որ քանակով լիցենզիաներ (իսկ մի լիցենզիան, պա սլուխամ, մի բավականին կլորիկ գումար արժեր), որոնք ժամանակ առ ժամանակ երկարացնում էր, ու բոլորը գոհ ու երջանիկ էին: Ինչ-որ մի պահի “Սամսունգին” բառացիորեն մի քանի շաբաթով մի հավելյալ լիցենզիա է պետք գալիս ու սրանք գալիս են, թե մի հատ լիցենզիա էլ ենք ուզում առնել: Մերոնք, իմանալով, թե ինչի համար է պետք, հայավարի ասում են. “ի՞, բա ամո՞թ չի մի շաբաթվա համար տենց բան եք ասում, էտ մի լիցենզիան ձրի կտանք”, բայց սրանք կտրականապես հրաժարվում են: Ակազիցցա ” Հարավային Կորեայում այդպիսի թանկարժեք նվերը կհամարվեր կաշառք` “Սամսունգի” համար բավականին տխուր հետևանքներով: Ատանկ բաներ:

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, Հայաստան, սենց բաներ

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, Հայաստան

Ըստ Ռեգնումի, ինչ-որ մարդիք կլյաուզա են գրել մի շարք ԶԼՄ-ների ոմն անանուն բարձրաստիճան հայ չինովնիկի մասին, որն իբր հավաքագրվել է ԱՄՆ հատուկ ծառայությունների կողմից, Ազգային Անվտանգության Ծառայությունը հերքել է, իսկ ընդիմադիր մամուլն էլ, նորից ըստ Ռեգնումի ” ես ընդիմադիր մամուլ չեմ կարդում, արդեն շրջանառության մեջ է դրել չինովնիկի ով լինելու իր վարկածը. Վիգեն Սարգսյան:

1. Հնարավոր է, որ Վիգեն Սարգսյանը (կամ որևէ այլ բարձրաստիճան չինովնիկ) իրոք ծախված է:
2. Հնարավոր է, որ ընդիմադիր մամուլն է փորձում դատարկ տեղը սենսացիա հորինել:
3. Հնարավոր է, որ Վիգեն Սարգսյանի ծախված լինելու մեջ վստահ որևէ մեկը ուղղակի նամակ է թխել:
4. Ռեգնումը լրիվ զրոյից ինչ-որ բաներ է հնարել:

Չորս տարբերակն էլ լրիվ հավանական եմ համարում: Բուն Ռեգնումի նյութը շատ լոլոլո է www . regnum . ru/news/1306545.html Մարդ չգիտի էլ, թե ինչ մտածի:

Հ.Գ.
ԱԱԾ հաղորդագրությունը:

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, Հայաստան, Վիգեն Սարգսյան

Սկսեցի կարդալ “Դիլիջան” միջազգային դպրոցի նախաձեռնողների բաց նամակը Հանրային Խորհրդին: Արդեն երկրորդ պարբերությունից սկսած պարզ դարձավ, որ շատ հետաքրքիր էկզեմպլյար է: Այսպես, նամակի հեղինակները գրում են, որ “Հայաստանը և հայ ազգը իրենց հետագա զարգացման տեսլականը որոշելու համար պետք է մի քանի հարցերի պատասխանեն” ” սա, իհարկե, այդպես է, բայց տեսնենք թե ինչ հարցեր են դրանք, ըստ նամակի հեղինակների.

1. Արդյո՞ք հայ ժողովուրդը ցանկանում է բարգավաճել և զարգանալ, թե՞ ցանկանում է գոյատևել: ” Որևէ մեկը ինձ կարո՞ղ է բացատրել, թե ինչով են իրար հակասում թե շաղկապից առաջ և հետո ընկած մասերը: Սա ի՞նչ արհեստական և կեղծ այլընտրանք է:

2. Արդյո՞ք Հայաստանը կամենում է ներգրավվել համաշխարհային գործընթացներում, թե՞ գերադասում է մնալ որպես մեկուսացված պետություն` իր օրենքներով և կանոններով` ուշադրություն չդարձնելով իր սահմաններից անդին ընթացող համաշխարհային գործընթացների վրա: ” Ստացվում է, որ “իր օրենքներով և կանոններով” պետությունը մեկուսացվա՞ծ պետություն է: Իսկ ես` միամիտս, մինչ այսօր կարծում էի, որ դա սուվերեն պետություն է: Կամ միգուցե սուվերեն և մեկուսացված բառերը հոմանիշներ են ու ես չե՞մ իմացել: Ոչ, դրանք հոմանիշներ չեն և իր օրենքներով ապրող պետությունն էլ կոչվում է սուվերեն պետություն: Թե ինչու են հեղինակները խառնել այս բառերը, թողնենք իրենց խղճին: Իսկ ես, ինձ թույլ կտամ միայն փաստել, որ ոչինչ չի խանգարում սուվերեն պետությանը ներգրավված լինել համաշխարհային գործընթացներում և այնտեղ ամեն գնով պաշտպանել իր շահը, ավելին` բոլոր պետությունները վարվում են այդպես: Նկատեմ նաև, որ սեփական տան դռանը կողպեք ունենալը, մարդուն չի մեկուսացնում իր հարևաններից, բայց ապահովում է մարդու բնակարանի որոշակի անվտանգություն:

Քանի որ, ինչպես վերը նշեցի, հեղինակներն իրենց հարցադրումներում, ըստ էության, կեղծիք էին թույլ տվել /միգուցե պատահաբար, միգուցե միտումնավոր/, ապա միանգամայն բնական է սպասել, որ այդ հարցադրումներից արված եզրահանգումները կարող են լինել սխալ և նույնիսկ անհեթեթ: Եվ այդպես էլ կա. հեղինակները խոսում են ինչ-որ 2 մոդելների մասին. զագրանալ vs. գոյատևել, ներգրավվել աշխարհի գործընթացներին vs. մեկուսանալ: Այս հակասություններից առաջինը արհեստական է, իսկ երկրորդը կեղծված: Եվ հետևաբար որևէ 2 մոդելի մասին խոսք անգամ չկա:

Անցնենք առաջ: Հաջորդ էտապում նամակի հեղինակները փորձում են բացարտել մեզ, թե իրենք ինչքան լավն են: Ստեղծվել է “Հայաստան-2020” նախագիծը, որի շրջանակներում կատարվել են վերլուծություններ, ուսումնասիրություններ, մատնանշվել են երկրի տնտեսության առավել հեռանկարային ճյուղերը ու այս ամենը հասանելի է հանրության լայն շերտերին: Ի դեպ, անձամբ ես շատ կցանկանայի օրինակ ծանոթանալ, թե այդ որ ճյուղերն են հեռանկարային համարել, բայց չգիտեմ թե որտեղից կարելի է իմանալ:

Հիմա տեսնենք, թե ինչքան լավն են հեղինակները.
1. Վերանորոգել են Տաթև վանական համալիրը ” շատ անկեղծ շնորհակալություն, Տաթևի մոտ կառուցում են հյուրանոց ու ճոպանուղի, որ զբոսաշրջություն, բան-ման ” հավանաբար զբոսաշրջությունը վերը նշված հեռանկարային ճյուղերից է: Հա ճոպանուղի ասին, հիշեցի, Տիգրան Սարգսյանի ականջը կանչի:
2. Տպվում է “Երևան” ամսագիրը:
3. Մոսկվայում ինչ-որ կրոնական-մշակույթային-լուսավորչական կենտրոն է բացվել:
4. Դասական երաժշտության մի քանի հայտնի կատարողների հյուրախաղեր Հայաստանում:
5. Մի 10-12 հոգու թոշակ ու արտասահման տուրիստ են տարել:
6. “Դիլիջան” միջազգային դպրոց:

Չգիտեմ ում մոտ ոնց, բայց իմ մոտ առաջացող միակ ասսոցիացիան “для галочки”: Մի հատ եկեղեցի վերանորոգեցինք, մի հատ ամսագիր տպեցինք, մի հատ համերգ կազմակերպեցինք ու մի քանի հոգու էլ թոշակ տվինք: Ամեն դեպքում “Հայաստան-2020” բարձրագոչ անվան կողքին, այս ցուցակն ուղղակի ծիծաղելի է:

Հիմա բուն դպրոցի մասին: Դպրոցը նախատեսված է ալամ աշխարհից երեխաներ բերել-կրթելու համար: Դատելով նամակի վերջաբանի կոնտեքստից, դրանք լինելու են առաջին հերթին սփյուռքահայ երեխաներ (չնայած խոսվում է նաև, որ առաջին հերթին օտարազգիները պիտի գան ” անձամբ ես այդպես էլ չհասկացա): Մի կողմ դնենք այն փաստը, որ նամակի սկզբում խոսվում է Հայաստանի “չմեկուսանալու” և այլ բաների մասին, իսկ վերջում Սփյուռքում հայապահպանման խնդրի մասին: Դրանք չափազանց տարբեր բաներ են, նույն ծրագրի շարժառիթ լինելու համար, բայց դե հիմա: Սփյուռքահայ երեխաներին Հայաստանում կրթելու գաղափարն ինքն իրենով, կարող է օգտակար լինել ” խոսք չունեմ, բայց այստեղ բազմաթիվ հարցեր են առաջանում: Նախ, նախագծի հեղինակներն իրենք են խոստովանում, որ ի սկզբանե նախագծի ապագան շատ կասկածելի էր (ինչը չի խանգարում 60 մլն. դոլար ներդրում անելուն): Բայց լավ, դա էլ ենթադրենք: Երկրորդ, եթե նպատակը սփյուռքի երեխաներին հայկական կրթություն ստանալու հնարավորություն ապահովելն է, ապա դա կարելի է և անհրաժեշտ է անել հայրենադարձության առանձին պետական ծրագրի շրջանակներում: Ուշադրություն է գրավում նաև նամակի մեկ այլ մեսսիջ. “ժողովուրդ ջան, մեզ կրթության մասին օրենքը չէր խանգարում, էտ կառավարությունը տենց որոշեց”: Միգուցե դա այդպես էլ կա, բայց եթե նախաձեռնողները էն գլխից համոզված չէին, որ դրսից կկարողանան աշակերտ բերել, իսկ ներսում օրենքը թույլ չէր տալիս … մի տեսակ անտրամաբանական է այս ամենը: Իսկ նամակի ամփոփումն էլ ուղղակի ասում է. “դե արի ու էսքանից հետո ձեր նմաններին լավություն արա” ” հավանաբար հիմա մենք պիտի մեղա գանք, ներողություն խնդրենք, որ այսքան ապերախտաբար վարվեցինք:

Որպես ամփոփում. ես չեմ բացառում, որ նախաձեռնողները լրիվ անկեղծ մղումներ են ունեցել ինչ-որ օգուտ բերելու համար, բայց լավ գաղափարը մեր այստեղի չինովնիկներն են փչացրել, չնայած նամակի բովանդակությունը որոշակի կասկածներ է առաջացնում նախաձեռնողների հրեշտակ լինելու վերաբերյալ: Դա թողնեմ իրենց խղճին: Նաև չեմ կարծում, որ սրանով օտարալեզու դպրոցների հարցը վերջացավ:

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, կրթություն, Հայոց լեզու, օտարալեզու դպրոցներ