Սառը պատերազմի ավարտին ԽՍՀՄ-ը գնաց որոշակի զիջումների։ Պարտվող ԽՍՀՄ-ի ղեկավարներին թվում էր, թե այդ զիջումները կօգնեն, որ սառը պատերազմն ավարտվի։ Դիրքեր զիջելը դա խաղաղության գինն էր, որը ԽՍՀՄ ղեկավարությունը վճարեց։

Արդյունքում մոտ քառորդ դար էլ չանցած Ռուսաստանը նորից է մտնում սառը պատերազմ, բայց արդեն անհամեմատելի ավելի վատ դիրքերից։

Հետևություն մեր համար. «դիրքեր/հողեր խաղաղության դիմաց» բանաձևն անհեթեթություն է։ Խաղաղության դիմաց պիտի վճարվի միայն խաղաղությամբ։

Հ.Գ.
Ուրեմն վերոհիշյալ տողերում ոչ մի բառ չկա էն մասին, թե ովա հրեշտակը, իսկ ովա բոբոն։ Ու ոչ մի բառ չկա նաև էն մասին, թե ում մեղքն էր, որ սենց եղավ, ով առաջինը սկսեց ու նույնիսկ, թե ում կողմից պտի մենք լինենք։ Իսկ եթե դուք, այնուամենայնիվ, նմանատիպ որևէ բան եք տեսել էս տողերում, ապա կներեք, բայց դա արդեն ձեր պրոբլեմնա։

Պիտակներ. ազատագրված տարածքներ, խաղաղություն խաղաղության դիմաց, Հայաստան, Ուկրաինա տեղ, սովորեք հետս գյոռս չեմ տանելու

Հայ ժողովրդի քաղաքակրթական հավակնությունների մասին ես շատ եմ ասել ու գրել։

Էդ հավակնություններն օբյեկտիվորեն կան (դա ոչ լավա, ոչ վատ, դա ուղղակի տենցա) ու դրանց չբավարարված լինելը տխուր հետևանքներիա բերում. էլ ԵԵՉ-իզմ (որն, իհարկե, նշվածից բացի այլ պատճառներ էլ ունի), էլ գոյություն չունեցած անցյալ հորինել (հիքսոս-միքսոսներ ու էդ կարգի այլ արիական արշավանքներ) ու նմանատիպ այլ ԴԵՍՏՐՈՒԿՏԻՎ բաներ։

Հիմա, Մերձավոր Արևելքում արդեն տևական ժամանակ եզդիների, ինչպես նաև քրիստոնյաների էթնիկ զտումներ են։ Եզդիների դեպքում էսօր նաև ցեղասպանությունա։

Ու Հայաստանն ավելի քան որևէ այլ պետություն ունի էդ ժողովուրդներին իր հովանավորության տակ վերցնելու իրավունք ու որոշակի, թերևս, մետաֆիզիկ իմաստով նաև պարտականություն։ Ու հենց դա էլ կլինի մեր էսօրվա քաղաքակրթական առաքելությունը։ Որովհետև հայը սիրումա թույլին պաշտպանել. ինքը դրանից հաճույքա ստանում ու իրան էս մոլորակի վրա պետքական զգում։

Ավելի պրագմատիկ խնդիրների մասին էլ չխոսեմ նույնիսկ. միջազգային քաղաքականությունում Հայաստանի վարկի բարձրացում, Մերձավոր Արևելքի քրիստոնյաների դեպքում բազմաթիվ քրիստոնեական կազմակերպությունների աջակցություն (այո, այո, աղանդները ևս կարելի է ու պետք է ուղղորդել Հայաստանի շահերի սպասարկման գործին – դա ես ձեզ ասում եմ որպես Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետևորդ), ժողովրդագրական խնդիրների լուծման հնարավորություն ևն, ևն։

Թեմայի ծիրին մեջ, բայց ավելի մոտ տարածաշրջանի կոնտեքստում։

Պիտակներ. спасти Родину без массовых расстрелов, ընգել ենք պտի քաշենք, Հայաստան, սովորեք հետս գյոռս չեմ տանելու

Ղարաբաղյան պատերազմի սկզբնական շրջանում ամեն ջոկատ ինքն էր իր գլխի տերը։ Էն որ Մոնթեն վրդովված բողոքում էր, թե դիրքը թողել, գնացել են ընկերոջ թաղմանը։ Դիսցիպլինան թույլ էր, պրոֆեսիոնալ զինվորականներին բանի տեղ դնողներն էլ քիչ էին` հատկապես ցածր օղակներում։ Դա վաաբշե հայտնի բանա. փոխադարձ քամահրական վերաբերմունք ու կոնֆլիկտ կամավորական-ֆիդայու ու պրոֆեսիոնալ-զինվորականի միջև։ Մենակ մեր մոտ չի տենց, բոլոր տեղերում ա։ Պատճառների մեջ չխորանամ, վոոբշեմ տենց աշխարհի դրվածքը։

Հետո եղավ 92-ի ամառվա կատաստրոֆան ու քանի որ հայը պրպտող միտք ունի, էդ պրպտող միտքը սկսեց հարցնել. «բա խի՞ պտի սենց էղներ»։ Ու ըտեղ նորից մեյդան եկան պրոֆեսիոնալներն ու բացատրեցին, որ տենց պտի էղներ, որովհետև տենց էր գրած իրանց ուչլիշչաների դասագրքերում։ Ու իրականում էդ պահից սկսվեց կանոնավոր բանակի ձևավորումը, և բոլորին խցկեցին էդ բանակ։ Ով համառորեն չէր ուզում խցկվել կամ ցրեցին, կամ … լավ, не будем о грустном։

Հիմա, Ուկրաինայի հարավ-արևելքի զինված խմբավորումներում մենք նույն էդ խնդիրները կարող ենք դիտել, էն էլ օնլայն։ Էլի կոնֆլիկտ ոչ զինվորական ապստամբների ու զինվորական ապստամբների միջև։ Էլի դիրքերը ինքնագլուխ թողնել ևն, ևն։

Շատ տիպիկ է օրինակ ապստամբների Սլավյանսկի խմբավորման ու Դոնեցկի «Վոստոկ» գումարտակի գործողությունների համեմատությունը։ Առաջինի ղեկավարը մի շարք հակամարտություններով անցած փորձառու զինվորական է` Իգոր Ստրելկով։ Ֆորմալ առումով երկրորդի ղեկավարն էլ է զինվորական. Դոնեցկի «Ալֆա» հատուկ ստորաբաժանման նախկին հրամանատար Ալեքսանդր Խոդակովսկի։ Բայց միայն ֆորմալ առումով, որովհետև ըստ էության այդ մարդը գիտի միայն շենք գրավել, իսկ մարտական գործողությունների մասին պատկերացում չունի։

Ու էլի տիպիկ է, որ նույն Խոդակովսկին գործում է սամ սեբե ռեժիսյոր վիճակներում։

Հիմա եթե համեմատենք երկուսի արդյունքները, ապա Սլավյանսկում մինիմալ սեփական կորուստներով ապստամբներն իրենց հաշվին են գրանցել ուկրաինական ուժայիններին հասցված ամենացավալի կորուստները (բացառությամբ Վոլնովախայի բլոկ-պոստի ոչնչացումը ու Ռուբեժնոեի մոտ եղած մարտը), ներառյալ` ավիացիայի բոլոր կորուստները։

Դրա դիմաց «Վոստոկն» աչքի է ընկել Դոնեցկի օդանավակայանի տապալված գրոհով, սեփական բազան անզգուշորեն ուկրաինական օդուժի հարվածի տակ դնելով ու սահմանապահ ուղեկալի տապալված գրոհով։ Եվ դա այն դեպքում, որ «Վոստոկն» առնվազն ավելի վատ չէ զինված ու հաստատ ավելի լավ է մատակարարվում։

Հիմա ինչի եմ էս ամեն ինչը գրում։ Գրում եմ, որովհետև լիքը մարդ եմ տեսնում Հայաստանում, որ դեռ ապրումա բանակի նշանակության ու դերի մասին ֆիդայական պատկերացումներով ալյա 92 թիվ կամ «Ռանչպարների կանչ»։ Բանակի կայացման մեր պատմությունն ադեկվատ շարադրված ու գրված չէ ու դրա դերն ամբողջ խորությամբ չի էլ գիտակցվում։ Ու այդ ամեն ինչը հազիվ թե առաջիկայում արվի քաղաքական պատճառներով, բայց փոխարենը կա հնարավորություն նույն պրոցեսը տեսնել ու հասկանալ ուրիշի օրինակով։

Պիտակներ. Արցախ, Հայաստան, հայերը գլոբալ տաքացման համատեքստում, Ուկրաինա տեղ

Միկոյանի արձանի տեղադրման շուրջ կռիվ-կռիվները, չգիտես ինչու վեր են ածվում սովետը գովերգողների ու սովետը փնովողների հակամարտության։ Չէ, այսինքն` գիտես, թե ինչու, բայց մեկա, սովետի ինչացու լինելը Միկոյանի արձան տեղադրելու նպատակահարմարության հարցի հետ կապ չունի։

Մյուս հարցը, որ պարբերաբար բարձրացվում է, այն է, թե «ի՞նչ տվեց ձեզ էդ անկախությունը»։ Ուշագրավ է, որ շատերը այդ հարցը հենց երկրորդ դեմքով են բարձրացնում, բայց դա վերջիվերջո այդքան էլ էական չէ։ Հիմա այս և հարակից հարցերի մասին նվաստիս կարծիքը։ Կարդալ այս տարրի մնացած մասը »

Պիտակներ. Անաստաս Միկոյան, Հայաստան, սովորեք հետս գյոռս չեմ տանելու

1. Կրակել են անօրինական զենքով։
2. Ինչպես և սպասվում էր, կրակողն ինքն իրեն անձեռնմխելի համարողներից էր, ով օրենքի վրա թքած ուներ (այլապես անօրինական զենքով չէր ֆռֆռա ու առավել ևս չէր կրակի մարդաշատ վայրում)։

Ի՞նչ է ստացվում արդյունքում։ Ստացվում է, որ ոչ օրինապահ մարդու համար որևէ իրական, աշխատող արգելք չկա, որը կխանգարի նրան զենք ձեռք բերել։
Ու դրա պատճառն այն չէ, որ օրինապահ մարմինները զենքի սև շուկան չեն բաշարում/ցանկանում վերացնել։ Պատճառն այն է, որ այդ շուկան սկզբունքորեն հնարավոր չէ վերացնել։ Ինչու՞։ Բացատրեմ։

Ժամանակակից ատրճանակ պատրաստելու տեխնոլոգիան, դա … ուշադրություն 19-րդ դարի վերջի, 20-րդ դարի սկզբի գարաժային տեխնոլոգիա է։ Ատրճանակ պատրաստելու համար լիուլի բավարար է ունենալ գարաժ կամ պադվալ, մետաղ մշակող մեկ հաստատոց ու քթի ծակ։

Ասեմ ավելին, մեկ փամփուշտ կրակող ատրճանակ հանգիստ կարելի է սարքել նույնիսկ փայտից. համենայն դեպս 90-ականների սկզբին մեր թաղի 15-20 տարեկան տղեքից այդպիսի ատրճանակ իր համար չէր սարքել «разве что ленивый»։ Ես ինքս էն ժամանակ դեռ փոքր էի, իսկ երբ մեծացա, ինքնաշեն ատրճանակ սարքելն արդեն մոդա չէր, էնպես որ ինքս չեմ ունեցել, բայց ինձնից տենց մի տաս տարի մեծ տարիքային խմբում ունեցել էին բոլորը։

Իհարկե, այդպիսի «կուստառնի» ատրճանակը որակով կզիջի գործարանային ատրճանակներին, բայց բանկ թալանելու, ինկասատոր սպանելու, ուղղակի մարդ սպանելու և վերջապես վերնիսաժում աջ ու ձախ կրակելու համար ավելի քան բավարար է։
Ու եթե մեկն անպայման ուզում է ատրճանակ ձեռք բերել, միշտ էլ կամ կկարողանա ինքնուրույն սարքել կամ ճարել մեկին, ով կսարքի։

Այսինքն՝ ոչ օրինապահ քաղաքացին ցանկության դեպքում ատրճանակ կճարի։

Վերադառնանք օրինապահ քաղաքացիներին։ Այ իրենք ցանկության դեպքում ատրճանակ չեն կարող ձեռք բերել ու կրել։ Այսպիսով, ի սկզբանե ոչ օրինապահ քաղաքացին ու օրինապահ քաղաքացին անհավասար պայմաններում են գտնվում. առաջինը զինվելու հնարավորություն ունի, իսկ երկրորդը զինված լինելու ու անհրաժեշտության դեպքում ինքն իրեն պաշտպանելու հնարավորություն չունի։

Բայց խնդիրը միայն այն չէ, որ օրինապահ քաղաքացին զրկված է լինում ինքն իրեն պաշտպանելու հնարավորությունից։ Խնդիրը նաև այն է, որ պոտենցիալ ու զինված հանցագործն այդ մասին գիտի։ Նա գիտի, որ եթե ատրճանակը հանի ու վերնիսաժում աջ ու ձախ կրակի, ոչ մեկը չի հանի իր ատրճանակն ու տեղում իրեն չի գնդակահարի։ Ու դրա համար արխային աջ ու ձախ կրակում է։

Հնարավոր առարկությունը, թե «բայց գիտի, որ բանտ կնստի» չի ընդունվում։ Նախ՝ տվյալ դեպքում կրակողն ինքն իրեն անձեռնամխելի էր զգում ու երկրորդ. սպանվելու իրական վտանգը անհամեմատ շատ ավելի լուրջ զսպող հանգամանք է, քան բանտ ընկնելու վտանգը։ Բատնից դուրս կգաս, գերեզմանից՝ ոչ։

Էս ամեն ինչը նշանակում է, որ անհրաժեշտ է քայլ առ քայլ թուլացնել օրինապահ քաղաքացների համար զենք ձեռք բերելու և կրելու գոյություն ունեցող սահմանափակումները։ Ասվածն, ի դեպ, չի նշանակում «զենքի ազատ վաճառք»։ Ազատ վաճառվում է շաքարավազը, բայց ոչ զենքը։ Վաճառքը չպիտի լինի ու չի կարող լինել ազատ. անհրաժեշտ են խելամիտ պրոցեդուրաներ ու սահմանափակումներ. հոգեբուժական փորձաքննություն, դատվածության բացակայություն, բալիստիկ հետքի ստուգում ևն։ Անհրաժեշտ է նաև զենքի հետ վարվելու մշակույթի ձևավորում ու անվտանգության կանոնների պոպուլյարիզացիա։

Դրան զուգահեռ, իհարկե, անհրաժեշտ է վերացնել ինքնապաշտպանության հետ կապված բոլոր հնարավոր իրավական խնդիրները, որոնք կարող է ունենալ օրինապահ քաղաքացին ինչպես օրենսդրությունից, այնպես էլ պրակտիկայից։

Ու արդյունքում, երբ հերթական անգամ իրենց «լավ զգալու պահին» մի քանի «եսիմ ում բարեկամի կամ ախռաննիկի» մարմնում մի քիչ կավելանա կապարի պարունակությունը, «լավ զգալ» ցանկացողների քանակը կտրուկ կնվազի։ Որովհետև կապարն օրգանիզմում խիստ վտանգավոր է առողջության համար ու դա հասկանում են նույնիսկ «եսիմ ում բարեկամներն ու ախռաննիկները»։

Պիտակներ. спасти Родину без массовых расстрелов, զենք, Հայաստան

Что я могу сказать. По факту Армения признала аннексию/воссоединение/присоединение/захват (кому как нравиться, пусть так и читает) Крыма. Сделала это немного завуалировано, но в сущности именно это и произошло.

Как сообщает официальный сайт Президента Армении, собеседники коснулись и ситуации, сложившейся после проведения референдума в Крыму и констатировали, что «это является очередным примером реализации права народов на самоопределение путем свободного волеизъявления». Одновременно была подчеркнута важность приверженности нормам и принципам международного права, в первую очередь Уставу ООН.

Պիտակներ. Հայաստան, Ղրիմ տեղ, Ուկրաինա, Ռուսաստան